The Dog and The Shadow

The Dog and The Shadow

  Once upon a time a dog met a piece of meat unexpectedly.
He gripped the meat in this mouth and went straight home
to eat. On his way home while he was crossing a bridge over a brook, he saw his own shadow reflected in the water beneath. He misunderstood that it was another dog with another piece of meat double his own in size. With cupidity he wanted that meat also, so barked at the dog in the water threateningly to get his larger piece. But as he opened his mouth, the piece of meat fell out and dropped into the water. He lost both of meat in the water and his own.

This story teaches that.  

“If you grasp at the shadow you will lose the substance”

สุนัขกับเงา
S̄unạk̄h kạb ngeā

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว สุนัขตัวหนึ่งพบเนื้อชิ้นหนึ่งโดยมิคาดฝัน
Kāl khrậng h̄nụ̀ng nān mā læ̂w S̄unạk̄h tạw h̄nụ̀ng phb neụ̄̂x chîn h̄nụ̀ng doy mi khād f̄ạn
มันคาบเนื้อชิ้นนั้นไว้ในปากและตรงรี่กลับบ้าน ระหว่างทางกลับบ้าน
Mạn khāb neụ̄̂x chîn nận wị̂ nı pāk læa trng rī̀ klạb b̂ān Rah̄ẁāng thāng klạb b̂ān
ขณะที่มันกำลังข้ามสะพานเหนือลำธารสายเล็ก ๆ สายหนึ่ง มันก็เห็น
K̄hṇa thī̀ mạn kảlạng k̄ĥām s̄aphān h̄enụ̄x lảṭhār s̄āy lĕk «s̄āy h̄nụ̀ng mạn k̆ h̄ĕn
เงาของมันเองสะท้อนอยู่ในน้ำเบื้องล่าง มันเข้าใจผิดว่าเป็นสุนัข

Ngeā k̄hxng mạn xeng s̄atĥxn xyū̀ nı n̂ả beụ̄̂xng l̀āng mạn k̄hêācı p̄hid ẁā pĕn s̄unạk̄h
อีกตัวหนึ่งที่มีเนื้ออีกชิ้นหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าของมันที่อยู่ในปาก
Xīk tạw h̄nụ̀ng thī̀ mī neụ̄̂x xīk chîn h̄nụ̀ng sụ̀ng mī k̄hnād h̄ıỵ̀ kẁā k̄hxng mạn thī̀ xyū̀ nı pāk
ด้วยความโลภ มันอยากได้เนื้อชิ้นนั้นเช่นกัน ดังนั้นมันจึงเห่าสุนัข
D̂wy khwām lop̣h mạn xyāk dị̂ neụ̄̂x chîn nận chèn kạn dạngnận mạn cụng h̄èā s̄unạk̄h
ที่อยู่ในน้ำอย่างเกรี้ยวกราด เพื่อที่จะได้เนื้อชิ้นที่ใหญ่กว่า  
Thī̀ xyū̀ nı n̂ả xỳāng kerī̂ywkrād Pheụ̄̀x thī̀ ca dị̂ neụ̄̂x chîn thī̀ h̄ıỵ̀ kẁā
แต่ขณะที่มันอ้าปากเนื้อก็ร่วงหล่นไปในน้ำ 
Tæ̀ k̄hṇa thī̀ mạn x̂ā pāk Neụ̄̂x k̆ r̀wng h̄l̀n pị nı n̂ả
มันสูญเสียเนื้อทั้งสองชิ้นทั้งที่อยู่ในน้ำและที่อยู่ในปากของมัน
Mạn s̄ūỵ s̄eīy neụ̄̂x thậng s̄xng chîn thậng thī̀ xyū̀ nı n̂ả læa thī̀ xyū̀ nı pāk k̄hxng mạn
เพราะว่าความโลภของมันนั่นเอง

Pherāa khwām lop̣h k̄hxng mạn nạ̀nxeng

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
Nithān reụ̄̀xng nī̂ s̄xn h̄ı̂ rū̂ ẁā

“ถ้าท่านไขว่คว้าเงาอย่างลุ่มหลง ท่านก็จะสูญเสียของสำคัญไป”
“T̄ĥā th̀ān k̄hịẁkhŵā ngeā xỳāng lùmh̄lng Th̀ān k̆ ca s̄ūỵ s̄eīy k̄hxng s̄ảkhạỵ pị”

The Bee and The Dove

The Bee and The Dove

  One summer day, a little bee felt thirsty. It flew to a stream to drink water. In a hurry, it fell into the stream. The current in the stream was too strong for the bee. It tried to hold on something or it will get drown. The bee found nothing to hold on and let itself flow with the current. At that moment, there was a dove flew to the stream to drink water. As she came down, the dove saw the bee wearily struggled in the stream. The king dove hurriedly flew to pick a leaf and dropped it into the river. The bee caught the leaf and climbed on it. “Thank you very much for saving my life, I will never forget,” the little bee told the dove. Some days later, while the little bee was looking for food, it saw a hunter aiming his arrow at something. Then it saw the kind dove sitting on a branch of tree. The bee immediately stung the hunter’s hand making the crossbow fall of his hand. The dove was out of danger because of the bee whom she had saved his life. From that day, both became closed friends and helped each other ever after.

This story teaches that. 
“One who does good will receive good in return.”

ผึ้งกับนกเขา

วันหนึ่งในฤดูร้อน ผึ้งน้อยตัวหนึ่งรู้สึกกระหายน้ำจึงบินไปหาน้ำดื่มที่
Wạn h̄nụ̀ng nı vdū r̂xn P̄hụ̂ng n̂xy tạw h̄nụ̀ng rū̂s̄ụk krah̄āy n̂ả cụng bin pị h̄ā n̂ả dụ̄̀m thī̀
ริมลำธารด้วยความรีบร้อน มันจึงลื่นพลัดตกลงไปในลำธารแห่งนั้น
Rim lảṭhār d̂wy khwām rīb r̂xn Mạn cụng lụ̄̀n phlạd tklng pị nı lảṭhār h̄æ̀ng nận 
น้ำในลำธารดูเหมือนจะเชี่ยวกราด ในความรู้สึกของผึ้งน้อย มัน
N̂ả nı lảṭhār dūh̄emụ̄xn ca cheī̀yw krād Nı khwām rū̂s̄ụk k̄hxng p̄hụ̂ng n̂xy mạn
พยายามตะกายหาที่เกาะยึดเพื่อให้รอดพ้น จากการจมน้ำตาย
Phyāyām takāy h̄ā thī̀ keāa yụd pheụ̄̀x h̄ı̂ rxdpĥn Cāk kār cm n̂ảtāy
แต่ว่าความพยายามไม่เป็นผล มันจึงปล่อยให้ตัวเองไหลล่องไปตาม
Tæ̀ẁā khwām phyāyām mị̀ pĕn p̄hl Mạn cụng pl̀xy h̄ı̂ tạw xeng h̄ịl l̀xng pị tām 
กระแสน้ำนั้น เวลานั้นมีนกเขาตัวหนึ่งบินมที่ลำธารเพื่อดื่มน้ำ ขณะจะ
Kras̄æn̂ả nận welā nận mī nkk̄heā tạw h̄nụ̀ng bi nm thī̀ lảṭhār pheụ̄̀x dụ̄̀m n̂ả k̄hṇa ca
บินโฉบลงดื่มน้ำ นกเขามองเห็นผึ้งกำลังกระเสือกกระสนและดู
Bin c̄hob lng dụ̄̀m n̂ả Nkk̄heā mxng h̄ĕn p̄hụ̂ng kảlạng kras̄eụ̄xkkras̄n læa dū 
เหมือนว่าใกล้จะหมดแรงลงเต็มที นกเขาผู้อารีจึงรีบบินไปคาบใบไม้
H̄emụ̄xn ẁā kıl̂ ca h̄md ræng lng tĕmthī Nkk̄heā p̄hū̂ xārī cụng rīb bin pị khāb bımị̂
แล้วหย่อนลงไปในน้ำเพื่อให้ผึ้งยึดเกาะ ผึ้งเกาะใบไม้ไว้ ก่อนที่จะพา
Læ̂w h̄ỳxn lng pị nı n̂ả pheụ̄̀x h̄ı̂ p̄hụ̂ng yụd keāa P̄hụ̂ng keāa bımị̂ wị̂ k̀xn thī̀ ca phā
ตัวขึ้น มาอยู่บนใบไม้นั้น
Tạw k̄hụ̂n mā xyū̀ bn bımị̂ nận 
“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย”
“K̄hxbkhuṇ th̀ān māk thī̀ ch̀wy chīwit k̄ĥā wị̂ K̄ĥā ca mị̀ lụ̄m buỵ khuṇ k̄hxng th̀ān ley”
หลายวันต่อมา ขณะที่ผึ้งน้อยกำลังออกหาน้ำหวานกิน มันเหลือบไป
H̄lāy wạn t̀x mā k̄hṇa thī̀ p̄hụ̂ng n̂xy kảlạng xxk h̄ā n̂ả h̄wān kin mạn h̄elụ̄xb pị
เห็นนายพรานคนหนึ่งกำลังเล็งธนูไปที่ ต้นไม้ต้นหนึ่ง
H̄ĕn nāy phrān khn h̄nụ̀ng kảlạng lĕng ṭhnū pị thī̀ T̂nmị̂ t̂n h̄nụ̀ng
เมื่อมองตามไปทางที่คันธนูเล็ง ผึ้งน้อยก็เห็นนกเขาผู้มีพระคุณของ
Meụ̄̀x mxng tām pị thāng thī̀ khạn ṭhnū lĕng P̄hụ̂ng n̂xy k̆ h̄ĕn nkk̄heā p̄hū̂ mī phrakhuṇ k̄hxng
มันเกาะอยู่ที่ต้นไม้นั้น ผึ้งน้อยจึงรีบบินไปต่อยที่มือของนายพราน
Mạn keāa xyū̀ thī̀ t̂nmị̂ nận P̄hụ̂ng n̂xy cụng rīb bin pị t̀xy thī̀ mụ̄x k̄hxng nāy phrān
อย่างเต็มแรงจนหน้าไม้หล่นลงพื้นไป นกเขาตัวนั้นจึงรอดพ้นจาก
Xỳāng tĕm ræng cn h̄n̂ā mị̂ h̄l̀n lngphụ̄̂n pị Nkk̄heā tạw nận cụng rxdpĥn cāk
อันตราย ด้วยความช่วยเหลือของผึ้งผู้ที่มันเคยช่วยชีวิตไว้
Xạntrāy d̂wy khwām ch̀wyh̄elụ̄x k̄hxng p̄hụ̂ng p̄hū̂ thī̀ mạn khey ch̀wy chīwit wị̂
นับจากนั้นมาทั้งสองก็คบหาเป็นเพื่อนสนิทกันและคอยช่วยเหลือซึ่ง
Nạb cāk nận mā thậng s̄xng k̆ khbh̄ā pĕn pheụ̄̀xn s̄nith kạn læa khxy ch̀wyh̄elụ̄x sụ̀ng
กันและกันตลอดมา
Kạnlæakạn tlxd mā

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
Nithān reụ̄̀xng nī̂ s̄xn h̄ı̂ rū̂ ẁā

“ผู้ที่ทำความดี ย่อมได้รับสิ่งดี ๆ เป็นการตอบแทนเสมอ“
“P̄hū̂ thī̀ thảkhwām dī Ỳxm dị̂ rạb s̄ìng dī «pĕnkār txbthæn s̄emx“

The Pigeon & Wily the Crow (page2)

The Pigeon & Wily the Crow (page2)

  One day, a man brought plenty of meat and fishes to give to the millionaire, the master of the chef. The chef, then, hung them somewhere inside the kitchen.
" Chef,today a friend of your master brought a lot of fishes
and meat for him. "
" Oh!..... Good."
" I plan to cook some special dishes for him tomorrow. "
" Serb!... The smell of that meat is so mouth-watering
indeed.I must find away to eat it tomorrow. "

  The crow had a strong desire to eat the meat. So...The next morning, the crow feigned being ill of stomachage
so that he could stay in that day." My friend,I'm afraid I can't go out today with you as usual
because I have got a terrible stomachage. "
" I know well that,by nature, you are the kind of bird that
never suffered such stomach pang beacause you are hungryall the times. "
" You are thinking of eating the meat in the kitchen,right?
you should better not do it.They are food for humam being.What you should do is to go out witn me. "" I'm not lying.I'm really ill.Uu......h!!!! "
"If you let yourself being tyrannized by greed in this
manner, you will soon face the unfortunate consequences."   After saying so, the pigeon flew out for food alone on that day.When seeing the pigeon left the kitchen, the crow started looking for the opportunity to sneak into the kitchen.
" Chur! that stupid Pigeon dare lecture me. "
" Oh!...the smell of that fermented meat is so inviting. " 
  As for the chef, he started preparing various kinds of food from those fishes and meat. Some was made by streaming process, others by fermentation. He then put the soup pot on fire and covered all the ingredients with lid and tray.
" Ready.It is so hot in here."
" Let put this colander cover up all the mixed ingredients to
protect the flies."
" Let go out of here to get some fresh air outside for a
while " 
  The crow seized the chance flying out from the basket to hide itself near the colander. Unfortunately, one of its wings hit the top of the colander by accident. ‘KraK’ The hitting sound provoked the chef to be skeptical. He quickly got back into the kitchen.
" Ha!...Ha!...Ha!... it's just about the right time for me. "
"(Noise with a bang.) Ah!.... It's too bad."
" What sound is it. " 
  Upon seeing the crow’s burglarious behaviour, the chef became very furious. The irate chef rushed closing all the windows and the door to catch the crow.
" Err...."
" Alas!..You,ungradeful crow,dare steal the meat.I have fermented for the master. "
" You scoundrel crow,I will catch and ferment you."
" Where can you flee the scene " 
  In the evening, the pigeon came back. Upon seeing the plucked crow lay breathing very weakly with fatal pain, the pigeon knew that the crow was about to die.The chef finally caught the crow and plucked its entire feather. He then rub salt, powdered ginger and ghee all over its skin and threw the poor crow back into the basket.
" Ah!....."
" Urr.....Urr...... "
" oh!.. Crow.You had difinitely stolen the meat fromthe kitchen.And was caught red-hand,right?Then this is what
had happened to you. "" You have been suffering gravely in pain like this because of your nature of oscillation but let yourself be dictated by
greed "
  Then, the pigeon uttered an adage that….....
" The one who ignores the well-wisher's useful advices and the true friend's valuable suggestions will meet destruction and tragedy in the same manner as the Crow that didn't follow the Pigeon's instruction falling into the hand of
enemy " 
  The pigeon then thought to himself that after this incident, he could no longer feel safe of staying in the area of the kitchen because the crow had made the chef feeling distrusted. Danger could come to him any time. Therefore, he decided to look for the new place to live. As for the crow, it was left laying death inside the basket.

The Ehd

นกพิราบกับอีกาเจ้าเล่ห์ 

                        Nk phirāb kạb xīkā cêālèh̄̒


 อยู่มาวันหนึ่ง มีคนนำปลาและเนื้อจำนวนมาก มาฝากท่านเศรษฐี พ่อครัวจึงนำมา แขวนไว้ในโรงครัว
" พ่อครัว วันนี้เพื่อนของท่านเศรษฐี นำปลาและเนื้อมาฝากเยอะแยะเลย "
" โอ้ ดีจริงๆ พรุ่งนี้ข้าจะได้ปรุงอาหารที่พิเศษให้แก่นายท่าน "
" เอื๊อก.....กลิ่นเนื้อนี่มันช่างหอมหวลเหลือเกิน พรุ่งนี้ข้าต้องหาทางกินเนื้อพวกนั้นให้ได้ "
  กาได้กลิ่นเนื้อก็อยากกิน วันรุ่งขึ้นจึงทำอุบายตามที่คิดเอาไว้กาแกล้งทำเป็นปวดท้องบินไม่ไหว เพื่อที่จะได้แอบไปกินอาหารที่พ่อครัว เตรียมไว้ให้ท่านเศรษฐี
" เพื่อนเอ๋ย.. วันนี้เห็นทีข้าจะบินไปกับเจ้าไม่ได้ ข้าปวดท้องจนบินไม่ไหวแล้ว แคร้ก...แคร้ก..."
" เจ้ากาเอ๋ย ข้ารู้หรอกนะว่ากาเช่นเจ้า จะไม่มีโรคปวดท้องเพราะกาจะหิวตลอดเวลา เจ้าคงอยากจะกินปลาและเนื้อในครัวล่ะสิ อย่าเลยนะมันเป็นอาหารของมนุษย์เขา เราอกไปหากินด้วยกันเถอะ "
" เราปวดท้องจริงๆนะท่าน ข้าไม่ได้โกหกจริงๆ  อูย......"
" ถ้าเจ้ายังเห็นแก่ความอยาก ต่อไปเจ้าจะต้องได้รับกรรมตามสนองแน่ๆ ค่อยดูสิ "
 ว่าแล้วนกพิราบก็บินร่อนออกไปหากินตามลำพังเมื่อกาเห็นนกพิราบบินไปแล้วก็จดจ้องคอยหาโอกาสแอบเข้าไปในครัว
" เชอะ เจ้านกพิราบทำเป็นอวดดีมาสั่งสอนข้า โอ้ กลิ่นเนื้อหมักนี่ช่างยั่วน้ำลายข้าเหลือเกิน "
 ฝ่ายพ่อครัวได้ลงมือประกอบอาหาร หลายชนิดด้วยปลาและเนื้อที่ได้มา เมื่อเสร็จจึงใส่หม้อนึ่งตั้งไฟไว้บ้าง หมักไว้บ้าง โดยเอาฝาปิดแง้มๆ ไว้ พอให้อากาศถ่ายเทได้
" เสร็จซะที ว่าแต่วันนี้ข้างในนี้มันร้อนจังเลย เอากระชอนปิดเนื้อหมักกันแมลงไว้ก่อนดีกว่า แล้วเราออกไปรับลมเย็นๆข้างนอกสักพักดีกว่า "
" ฮี่ๆ.... โอกาสดีๆมาถึงข้าแล้ว "
 กาเห็นเป็นโอกาสเหมาะจึงลงจากกระเช้า ไปแอบอยู่ใกล้ๆกระชอน แต่เคราะห์ร้าย ปีกไปกระทบถูกกระชอน เสียงดัง “ แกร็ก ” พ่อครัวได้ยิน จึงกลับเข้ามาดู
" อ๊ะ!.............."
" เสียงอะไรกัน "
" แย่แล้วเรา.....บรื๊อ....."
" ชิชะ เจ้ากาเนรคุณคิดจะมาขโมยกินเนื้อที่ข้าหมักไว้ เพื่อทำอาหารให้ท่านเศรษฐีรึ ดีละ ข้าจะจับเจ้าหมักดูบ้าง ดูซิว่าเนื้ออวบๆของเจ้ามันจะน่ากินบ้างไหม "
" เจ้าจะหนีไปไหน "
พ่อครัวโมโหสุดขีดจึงปิดประตูปิดหน้าต่างเพื่อต้อนจับกา จากนั้นจับกาถอนขนจนหมด เอาขิงสด เกลือป่น เนยเปรี้ยวคลุกแล้วทาที่ตัวกาแล้วโยนกลับลงกระเช้าของมัน

 ครั้นตกเย็นเมื่อนกพิราบกลับมาจากหากิน เห็นกาไม่มีขนตัวเกลี้ยงเป็นมันนอนหายใจรวยริน ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส และกำลังจะขาดใจตาย
" อ๊ะ!.... "
" ฮือ....ฮือ....ฮือ.... "
"กาเอ๋ย นี่เพราะเจ้าไปขโมยกินเนื้อในครัว แล้วถูกพ่อครัวจับได้ละสิเจ้าถึงมีสภาพน่าอนาถเช่นนี้ "
" ที่เจ้าได้รับความทุกข์ใหญ่หลวงเช่นนี้ก็เพราะนิสัยที่โลเลของเจ้าทำดีไม่ได้ตลอด เอาความโลภเป็นที่ตั้งไม่เชื่อฟังเรา "
ว่าแล้วนกพิราบจึงกล่าวสอนเป็นสุภาษิตว่า............
" ผู้ใดบุคคลกล่าวสอนอยู่ ไม่ทำตามคำสอนของผู้ปรารถนประโยชน์ เกื้อกูลแล้วไซร้ ผู้นั้นย่อมถึงความชิบหายเศร้าโศกเหมือนกับอีกาที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของนกพิราบ จึงตกอยู่ในเงื้อมมือของพ่อครัวปานฉะนี้เอง "

 ครั้นแล้วนกพิราบคิดว่า ตนคงอยู่ที่โรงครัวต่อไปอีกไม่ได้ เพราะกาทำให้เขาไม่ไว้วางใจเสียแล้ว อันตรายอาจมาถึงตัวเมื่อไรก็ได้ จึงบินไปหาที่อยู่ใหม่ ส่วนกานอนตายอยู่ในกระเช้านั้นเอง

จบแล้วจ้า

The Pigeon & Wily the Crow (page1)

The Pigeon & Wily the Crow...(page1)

In the former time, the city of Benares had a tradition of hanging the grass-made basket in the area of the residence for birds to build its nest.A pigeon lived in the basket hanging in front of a kitchen. It flew out finding for food in the morning and came back to sleep in the evening. One day, a crow flew pass the kitchen, it smelt the aroma of freshly made food wafting through the air.
" Hey! What suck a dilecious smell it is! "" Ah! That mouth-watering smell really comes from this
kitchen "
The crow felt like to taste the food made from the kitchen. It fluttered down to stand on a branch of a tree, thinking of a ploy to enter the kitchen and eat the food.
" How can I get the chance to taste those tooth some
foods? "
Then seeing the pigeon living in the basket hung at the front side of the kitchen, the crow got an idea.  It immediately schemed to use the pigeon to pave its way.
" I have got it.I will have that Pigeon help me to get inside"
The next morning when the pigeon flew out for food, the crow went after it.
" Let set out for food. "
After flying for a while, the pigeon sensed that a crow has been going after him. The pigeon,so, turned to ask the crow the reason of following along.
" Ah! Why have you been tailing me? "
" I'm just impressed with your grace manner and feel like
the serve you,if you don't mind. "
The pigeon felt suspicious about the crow’s response so he questioned the crow further.  But the crow had all the ready answers.
" You and I are different. You are carnivorous type,you eat
meat and blood for food.I'm an herbivore.we can't leave in
the same lifestyle "
"You're right.But,eating different kinds of food eanable us
to live together well because we will never scramble for
the same food.We can leave our nest at danw together,then
we go separate ways to make a living.In the evening,we
meet and return home together again. "
Hearing the crow insisting so, the pigeon didn’t further argue. However, the pigeon could not help feeling dubious about the crow’s proposal. He, therefore, instructed the crow that…
" If you come to stay with me,you must not steal the food
from the kitchen for yourself to eat because it will cause
both of us in trouble. "
" Oh! Don't worry.I will never do such a thing "
" If so,let go on serarate way searching for food and we
will meet again somewhere nearby the kitchen in the evening "
" Alright. "
That evening, the crow returned to the meeting point a bit earlier than the pigeon. He, then, pretended remonstrating about the pigeon’s late coming." You should not have wondered off to far and get back
late "
Then the pigeon flew directly into the kitchen followed by the crow. The chef, seeing the crow coming with the pigeon, thought the crow could be trusted and welcomed; so he hung another basket for the new comer.
" Ah!.... Oh! this crow is a friend of your, right? "
" Good!... I will find you one more basket. "
From that day onward, both the pigeon and the crow went out together in the morning and came back in the evening every day.

The End page1

นกพิราบกับอีกาเจ้าเล่ห์ 
Nk phirāb kạb xīkā cêālèh̄̒

ในอดีตกาล ณ กรุงพาราณสี ชาวเมืองนิยมแขวนกระเช้าหญ้าไว้ในที่ต่าง ๆเพื่อให้เป็นที่อาศัยของนกทั้งหลาย นกพิราบตัวหนึ่งได้อาศัยอยู่ในกระเช้าหญ้าใต้หลังคาบ้านของชายผู้หนึ่ง ทุกเช้าก็บินออกไปหากิน ตกเย็นก็บินกลับมานอนในกระเช้าอย่างเป็นสุข วันหนึ่งมีอีกาตัวหนึ่งบินผ่านโรงครัว จึงได้กลิ่นหอมอันตลบอบอวลของอาหาร
" เอ๊ะ! กลิ่นอะไรหอมจัง "
" กลิ่นเนื้อจากโรงครัวนี่เอง "
อีกาเกิดอยากลิ้มลองรสอาหารนั้น จึงบินมาเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใกล้ๆ แล้วคิดหากลอุบายต่างๆ เพื่อที่จะได้เข้าไป กินอาหารในโรงครัวนั้น
" ทำอย่างไรดีนะ ถึงจะได้กินอาหารรสเลิศพวกนี้ "
กามองเห็นนกพิราบซึ่งอาศัยอยู่ในกระเช้าหญ้าหน้าโรงครัวนั้น จึงคิดจะใช้นกพิราบเป็นสื่อนำเข้าไปในครัว
" ได้การละ เราจะใช้เจ้านกพิราบนี่แหละ เป็นสื่อนำเราเข้าไป
ในครัว หึ...หึ....หึ.... "
ครั้นพอถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนกพิราบบินออกไปหาอาหาร กาก็บินตามนกพิราบไป
" ออกไปหาอาหารกินดีกว่า "
เมื่อนกพิราบ บินไปได้สักพักหนึ่ง ก็รู้สึกว่ามีกาบินตามมา จึงถามกาถึงเหตุที่บินตามมา
" เอ๊ะ! เจ้ามาคอยบินตามหน้าตามหลังเราทำไม? "
" ข้าถูกใจในกิริยาท่าทางของท่านจึงอยากจะอยู่รับใช้ใกล้ๆจ้ะ "
นกพิราบรู้สึกผิดปกติ จึงถามกากลับไป แต่กาก็ใช้ปฏิภาณไหวพริบ ตอบข้อสงสัยของนกพิราบในทันที
" เจ้ากับข้ากินอาหารต่างกัน เจ้ากินอาหารที่มีเลือดเนื้อ ส่วนเรากินแต่เมล็ดพืช เราทั้งสองจะไปด้วยกันได้อย่างไร "
" ก็กินอาหารไม่เหมือนกันนะซิ ถึงไปด้วยกันได้ จะได้ไม่แย่งกันกิน
เช้ามืด ข้าจะบินไปพร้อมกับท่าน แล้วต่างแยกกันไปหากิน ถึงตอนเย็น ก็บินกลับรังพร้อมพร้อมกันไงล่ะ "
เมื่อกายืนยันเช่นนั้น นกพิราบก็ไม่ว่าอะไร แต่ยังไงก็ยังไม่ไว้ใจนิสัยของพวกกาจึงเตือนว่า....
"ถ้าเจ้าอยู่กับเราล่ะก็ อย่าไปลักอาหารในครัวมากินล่ะ เดี๋ยวจะพากันเดือดร้อนไปหมด "
"โอ๊ย! ไม่ต้องเป็นห่วงข้าไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาด "
" ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันไปหาอาหาร เสร็จแล้วค่อยมาเจอกันใต้ชายคาโรงครัวนะ "
" ตกลงจ้ะ "
เมื่อถึงเวลาเย็น กานั้นกลับมาถึงก่อน แล้วทำทีเป็นต่อว่านกพิราบที่กลับไม่ตรงเวลา
" ท่านไม่ควรเถลไถล หากินจนค่ำมืดเกินเวลาเช่นนี้นะ "จากนั้นนกพิราบบินเข้าไปในครัวโดยมีกาบินตามไป พ่อครัวเห็นว่ากาเป็นเพื่อนกับนกพิราบก็ไว้ใจ จึงหากระเช้ามาแขวนให้กาอีกกระเช้าหนึ่ง
" อ๊ะ!.. โอ้! กาตัวนี้เป็นเพื่อนของเจ้ารึเจ้านกพิราบ ดีจริง งั้นเดี๋ยวข้าจะหากระเช้าให้อีกาอีกใบล่ะกันนะ "
นับแต่นั้นมา ทั้งกาและนกพิราบก็บินไป หากินตอนเช้า แล้วกลับรังตอนเย็นพร้อ กันทุกวันเสมอ

จบหน้า 1 
แล้วติดตามอ่านต่อหน้า 2 นะคะ

Thai proverb pass 4

Let's go to fun with Thai Proverbs.

1. A bad penny always comes back.Description: If we try to get rid of a counterfeit coin by passing it off upon somebody else,sooner or later it will
find the way back into our pocket.
ขว้างงูไม่พ้นคอ
K̄hŵāngngūmị̀pĥnkhx 
สิ่งไม่ดีที่เราพยายามกำจัด มักจะหวนกลับมาหาเราอีก
S̄ìng mị̀ dī thī̀ reā phyāyām kảcạd Mạk ca h̄wn klạb mā h̄ā reā xīk

2. A genius is born, not made.
Description: A "genius" is born, not made, while "Heroes" aren't born,they are made.
หนามแหลมไม่มีคนเสี้ยม มะนาวกลมเกลี้ยงไม่มีคนกลึง
H̄nām h̄ælm mị̀mī khn s̄eī̂ym Manāw klm kelī̂yng mị̀mī khn klụng
คนที่มีสติปัญญาหรือมีความสามารถเก่งกาจนั้น อาจเป็นผู้ที่
ไม่ต้องมีใครสอนเลยก็ได้
Khn thī̀ mī s̄tipạỵỵā h̄rụ̄x mī khwām s̄āmārt̄h kèngkāc nận Xāc pĕn p̄hū̂ thī̀ Mị̀ t̂xng mī khır s̄xn ley k̆dị̂

3. A friend in need is a friend indeed
Description: A true friend is one who helps you when you are in need.
เพื่อนยามยากคือเพื่อนแท้
Pheụ̄̀xn yām yāk khụ̄x pheụ̄̀xn thæ̂
คนที่ไม่หนีและช่วยเหลือเรายามอับจนคนนั้นคือเพื่อนแท้
Khn thī̀ mị̀ h̄nī læa ch̀wyh̄elụ̄x reā yām xạbcn khn nận khụ̄x pheụ̄̀xn thæ̂

4. A full purse never lacks friend.
Description: If you have money, you will always have friends.
มีเงินนับเป็นน้อง มีทองนับเป็นพี่
Mī ngein nạb pĕn n̂xng Mī thxng nạb pĕn phī̀
ยามมีเงิน มักมีคนคบหา
Yām mī ngein mạk mī khn khbh̄ā

5. A drowning man will clutch at a straw.
Description: It is preferable to have a small but certain advantage than a mere potential of a greater one.
ฟางเส้นสุดท้าย
Fāng s̄ên s̄udtĥāy 

บางสิ่งที่อาจดูมีค่าเล็กน้อย แต่อาจเป็นที่พึ่งสุดท้ายในยามยากได้
Bāng s̄ìng thī̀ xāc dū mī kh̀ā lĕkn̂xy Tæ̀ xāc pĕn thī̀phụ̀ng s̄udtĥāy nı yām yāk dị̂