The Bee and The Dove

The Bee and The Dove

  One summer day, a little bee felt thirsty. It flew to a stream to drink water. In a hurry, it fell into the stream. The current in the stream was too strong for the bee. It tried to hold on something or it will get drown. The bee found nothing to hold on and let itself flow with the current. At that moment, there was a dove flew to the stream to drink water. As she came down, the dove saw the bee wearily struggled in the stream. The king dove hurriedly flew to pick a leaf and dropped it into the river. The bee caught the leaf and climbed on it. “Thank you very much for saving my life, I will never forget,” the little bee told the dove. Some days later, while the little bee was looking for food, it saw a hunter aiming his arrow at something. Then it saw the kind dove sitting on a branch of tree. The bee immediately stung the hunter’s hand making the crossbow fall of his hand. The dove was out of danger because of the bee whom she had saved his life. From that day, both became closed friends and helped each other ever after.

This story teaches that. 
“One who does good will receive good in return.”

ผึ้งกับนกเขา

วันหนึ่งในฤดูร้อน ผึ้งน้อยตัวหนึ่งรู้สึกกระหายน้ำจึงบินไปหาน้ำดื่มที่
Wạn h̄nụ̀ng nı vdū r̂xn P̄hụ̂ng n̂xy tạw h̄nụ̀ng rū̂s̄ụk krah̄āy n̂ả cụng bin pị h̄ā n̂ả dụ̄̀m thī̀
ริมลำธารด้วยความรีบร้อน มันจึงลื่นพลัดตกลงไปในลำธารแห่งนั้น
Rim lảṭhār d̂wy khwām rīb r̂xn Mạn cụng lụ̄̀n phlạd tklng pị nı lảṭhār h̄æ̀ng nận 
น้ำในลำธารดูเหมือนจะเชี่ยวกราด ในความรู้สึกของผึ้งน้อย มัน
N̂ả nı lảṭhār dūh̄emụ̄xn ca cheī̀yw krād Nı khwām rū̂s̄ụk k̄hxng p̄hụ̂ng n̂xy mạn
พยายามตะกายหาที่เกาะยึดเพื่อให้รอดพ้น จากการจมน้ำตาย
Phyāyām takāy h̄ā thī̀ keāa yụd pheụ̄̀x h̄ı̂ rxdpĥn Cāk kār cm n̂ảtāy
แต่ว่าความพยายามไม่เป็นผล มันจึงปล่อยให้ตัวเองไหลล่องไปตาม
Tæ̀ẁā khwām phyāyām mị̀ pĕn p̄hl Mạn cụng pl̀xy h̄ı̂ tạw xeng h̄ịl l̀xng pị tām 
กระแสน้ำนั้น เวลานั้นมีนกเขาตัวหนึ่งบินมที่ลำธารเพื่อดื่มน้ำ ขณะจะ
Kras̄æn̂ả nận welā nận mī nkk̄heā tạw h̄nụ̀ng bi nm thī̀ lảṭhār pheụ̄̀x dụ̄̀m n̂ả k̄hṇa ca
บินโฉบลงดื่มน้ำ นกเขามองเห็นผึ้งกำลังกระเสือกกระสนและดู
Bin c̄hob lng dụ̄̀m n̂ả Nkk̄heā mxng h̄ĕn p̄hụ̂ng kảlạng kras̄eụ̄xkkras̄n læa dū 
เหมือนว่าใกล้จะหมดแรงลงเต็มที นกเขาผู้อารีจึงรีบบินไปคาบใบไม้
H̄emụ̄xn ẁā kıl̂ ca h̄md ræng lng tĕmthī Nkk̄heā p̄hū̂ xārī cụng rīb bin pị khāb bımị̂
แล้วหย่อนลงไปในน้ำเพื่อให้ผึ้งยึดเกาะ ผึ้งเกาะใบไม้ไว้ ก่อนที่จะพา
Læ̂w h̄ỳxn lng pị nı n̂ả pheụ̄̀x h̄ı̂ p̄hụ̂ng yụd keāa P̄hụ̂ng keāa bımị̂ wị̂ k̀xn thī̀ ca phā
ตัวขึ้น มาอยู่บนใบไม้นั้น
Tạw k̄hụ̂n mā xyū̀ bn bımị̂ nận 
“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย”
“K̄hxbkhuṇ th̀ān māk thī̀ ch̀wy chīwit k̄ĥā wị̂ K̄ĥā ca mị̀ lụ̄m buỵ khuṇ k̄hxng th̀ān ley”
หลายวันต่อมา ขณะที่ผึ้งน้อยกำลังออกหาน้ำหวานกิน มันเหลือบไป
H̄lāy wạn t̀x mā k̄hṇa thī̀ p̄hụ̂ng n̂xy kảlạng xxk h̄ā n̂ả h̄wān kin mạn h̄elụ̄xb pị
เห็นนายพรานคนหนึ่งกำลังเล็งธนูไปที่ ต้นไม้ต้นหนึ่ง
H̄ĕn nāy phrān khn h̄nụ̀ng kảlạng lĕng ṭhnū pị thī̀ T̂nmị̂ t̂n h̄nụ̀ng
เมื่อมองตามไปทางที่คันธนูเล็ง ผึ้งน้อยก็เห็นนกเขาผู้มีพระคุณของ
Meụ̄̀x mxng tām pị thāng thī̀ khạn ṭhnū lĕng P̄hụ̂ng n̂xy k̆ h̄ĕn nkk̄heā p̄hū̂ mī phrakhuṇ k̄hxng
มันเกาะอยู่ที่ต้นไม้นั้น ผึ้งน้อยจึงรีบบินไปต่อยที่มือของนายพราน
Mạn keāa xyū̀ thī̀ t̂nmị̂ nận P̄hụ̂ng n̂xy cụng rīb bin pị t̀xy thī̀ mụ̄x k̄hxng nāy phrān
อย่างเต็มแรงจนหน้าไม้หล่นลงพื้นไป นกเขาตัวนั้นจึงรอดพ้นจาก
Xỳāng tĕm ræng cn h̄n̂ā mị̂ h̄l̀n lngphụ̄̂n pị Nkk̄heā tạw nận cụng rxdpĥn cāk
อันตราย ด้วยความช่วยเหลือของผึ้งผู้ที่มันเคยช่วยชีวิตไว้
Xạntrāy d̂wy khwām ch̀wyh̄elụ̄x k̄hxng p̄hụ̂ng p̄hū̂ thī̀ mạn khey ch̀wy chīwit wị̂
นับจากนั้นมาทั้งสองก็คบหาเป็นเพื่อนสนิทกันและคอยช่วยเหลือซึ่ง
Nạb cāk nận mā thậng s̄xng k̆ khbh̄ā pĕn pheụ̄̀xn s̄nith kạn læa khxy ch̀wyh̄elụ̄x sụ̀ng
กันและกันตลอดมา
Kạnlæakạn tlxd mā

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
Nithān reụ̄̀xng nī̂ s̄xn h̄ı̂ rū̂ ẁā

“ผู้ที่ทำความดี ย่อมได้รับสิ่งดี ๆ เป็นการตอบแทนเสมอ“
“P̄hū̂ thī̀ thảkhwām dī Ỳxm dị̂ rạb s̄ìng dī «pĕnkār txbthæn s̄emx“