The Pigeon & Wily the Crow (page2)

The Pigeon & Wily the Crow (page2)

  One day, a man brought plenty of meat and fishes to give to the millionaire, the master of the chef. The chef, then, hung them somewhere inside the kitchen.
" Chef,today a friend of your master brought a lot of fishes
and meat for him. "
" Oh!..... Good."
" I plan to cook some special dishes for him tomorrow. "
" Serb!... The smell of that meat is so mouth-watering
indeed.I must find away to eat it tomorrow. "

  The crow had a strong desire to eat the meat. So...The next morning, the crow feigned being ill of stomachage
so that he could stay in that day." My friend,I'm afraid I can't go out today with you as usual
because I have got a terrible stomachage. "
" I know well that,by nature, you are the kind of bird that
never suffered such stomach pang beacause you are hungryall the times. "
" You are thinking of eating the meat in the kitchen,right?
you should better not do it.They are food for humam being.What you should do is to go out witn me. "" I'm not lying.I'm really ill.Uu......h!!!! "
"If you let yourself being tyrannized by greed in this
manner, you will soon face the unfortunate consequences."   After saying so, the pigeon flew out for food alone on that day.When seeing the pigeon left the kitchen, the crow started looking for the opportunity to sneak into the kitchen.
" Chur! that stupid Pigeon dare lecture me. "
" Oh!...the smell of that fermented meat is so inviting. " 
  As for the chef, he started preparing various kinds of food from those fishes and meat. Some was made by streaming process, others by fermentation. He then put the soup pot on fire and covered all the ingredients with lid and tray.
" Ready.It is so hot in here."
" Let put this colander cover up all the mixed ingredients to
protect the flies."
" Let go out of here to get some fresh air outside for a
while " 
  The crow seized the chance flying out from the basket to hide itself near the colander. Unfortunately, one of its wings hit the top of the colander by accident. ‘KraK’ The hitting sound provoked the chef to be skeptical. He quickly got back into the kitchen.
" Ha!...Ha!...Ha!... it's just about the right time for me. "
"(Noise with a bang.) Ah!.... It's too bad."
" What sound is it. " 
  Upon seeing the crow’s burglarious behaviour, the chef became very furious. The irate chef rushed closing all the windows and the door to catch the crow.
" Err...."
" Alas!..You,ungradeful crow,dare steal the meat.I have fermented for the master. "
" You scoundrel crow,I will catch and ferment you."
" Where can you flee the scene " 
  In the evening, the pigeon came back. Upon seeing the plucked crow lay breathing very weakly with fatal pain, the pigeon knew that the crow was about to die.The chef finally caught the crow and plucked its entire feather. He then rub salt, powdered ginger and ghee all over its skin and threw the poor crow back into the basket.
" Ah!....."
" Urr.....Urr...... "
" oh!.. Crow.You had difinitely stolen the meat fromthe kitchen.And was caught red-hand,right?Then this is what
had happened to you. "" You have been suffering gravely in pain like this because of your nature of oscillation but let yourself be dictated by
greed "
  Then, the pigeon uttered an adage that….....
" The one who ignores the well-wisher's useful advices and the true friend's valuable suggestions will meet destruction and tragedy in the same manner as the Crow that didn't follow the Pigeon's instruction falling into the hand of
enemy " 
  The pigeon then thought to himself that after this incident, he could no longer feel safe of staying in the area of the kitchen because the crow had made the chef feeling distrusted. Danger could come to him any time. Therefore, he decided to look for the new place to live. As for the crow, it was left laying death inside the basket.

The Ehd

นกพิราบกับอีกาเจ้าเล่ห์ 

                        Nk phirāb kạb xīkā cêālèh̄̒


 อยู่มาวันหนึ่ง มีคนนำปลาและเนื้อจำนวนมาก มาฝากท่านเศรษฐี พ่อครัวจึงนำมา แขวนไว้ในโรงครัว
" พ่อครัว วันนี้เพื่อนของท่านเศรษฐี นำปลาและเนื้อมาฝากเยอะแยะเลย "
" โอ้ ดีจริงๆ พรุ่งนี้ข้าจะได้ปรุงอาหารที่พิเศษให้แก่นายท่าน "
" เอื๊อก.....กลิ่นเนื้อนี่มันช่างหอมหวลเหลือเกิน พรุ่งนี้ข้าต้องหาทางกินเนื้อพวกนั้นให้ได้ "
  กาได้กลิ่นเนื้อก็อยากกิน วันรุ่งขึ้นจึงทำอุบายตามที่คิดเอาไว้กาแกล้งทำเป็นปวดท้องบินไม่ไหว เพื่อที่จะได้แอบไปกินอาหารที่พ่อครัว เตรียมไว้ให้ท่านเศรษฐี
" เพื่อนเอ๋ย.. วันนี้เห็นทีข้าจะบินไปกับเจ้าไม่ได้ ข้าปวดท้องจนบินไม่ไหวแล้ว แคร้ก...แคร้ก..."
" เจ้ากาเอ๋ย ข้ารู้หรอกนะว่ากาเช่นเจ้า จะไม่มีโรคปวดท้องเพราะกาจะหิวตลอดเวลา เจ้าคงอยากจะกินปลาและเนื้อในครัวล่ะสิ อย่าเลยนะมันเป็นอาหารของมนุษย์เขา เราอกไปหากินด้วยกันเถอะ "
" เราปวดท้องจริงๆนะท่าน ข้าไม่ได้โกหกจริงๆ  อูย......"
" ถ้าเจ้ายังเห็นแก่ความอยาก ต่อไปเจ้าจะต้องได้รับกรรมตามสนองแน่ๆ ค่อยดูสิ "
 ว่าแล้วนกพิราบก็บินร่อนออกไปหากินตามลำพังเมื่อกาเห็นนกพิราบบินไปแล้วก็จดจ้องคอยหาโอกาสแอบเข้าไปในครัว
" เชอะ เจ้านกพิราบทำเป็นอวดดีมาสั่งสอนข้า โอ้ กลิ่นเนื้อหมักนี่ช่างยั่วน้ำลายข้าเหลือเกิน "
 ฝ่ายพ่อครัวได้ลงมือประกอบอาหาร หลายชนิดด้วยปลาและเนื้อที่ได้มา เมื่อเสร็จจึงใส่หม้อนึ่งตั้งไฟไว้บ้าง หมักไว้บ้าง โดยเอาฝาปิดแง้มๆ ไว้ พอให้อากาศถ่ายเทได้
" เสร็จซะที ว่าแต่วันนี้ข้างในนี้มันร้อนจังเลย เอากระชอนปิดเนื้อหมักกันแมลงไว้ก่อนดีกว่า แล้วเราออกไปรับลมเย็นๆข้างนอกสักพักดีกว่า "
" ฮี่ๆ.... โอกาสดีๆมาถึงข้าแล้ว "
 กาเห็นเป็นโอกาสเหมาะจึงลงจากกระเช้า ไปแอบอยู่ใกล้ๆกระชอน แต่เคราะห์ร้าย ปีกไปกระทบถูกกระชอน เสียงดัง “ แกร็ก ” พ่อครัวได้ยิน จึงกลับเข้ามาดู
" อ๊ะ!.............."
" เสียงอะไรกัน "
" แย่แล้วเรา.....บรื๊อ....."
" ชิชะ เจ้ากาเนรคุณคิดจะมาขโมยกินเนื้อที่ข้าหมักไว้ เพื่อทำอาหารให้ท่านเศรษฐีรึ ดีละ ข้าจะจับเจ้าหมักดูบ้าง ดูซิว่าเนื้ออวบๆของเจ้ามันจะน่ากินบ้างไหม "
" เจ้าจะหนีไปไหน "
พ่อครัวโมโหสุดขีดจึงปิดประตูปิดหน้าต่างเพื่อต้อนจับกา จากนั้นจับกาถอนขนจนหมด เอาขิงสด เกลือป่น เนยเปรี้ยวคลุกแล้วทาที่ตัวกาแล้วโยนกลับลงกระเช้าของมัน

 ครั้นตกเย็นเมื่อนกพิราบกลับมาจากหากิน เห็นกาไม่มีขนตัวเกลี้ยงเป็นมันนอนหายใจรวยริน ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส และกำลังจะขาดใจตาย
" อ๊ะ!.... "
" ฮือ....ฮือ....ฮือ.... "
"กาเอ๋ย นี่เพราะเจ้าไปขโมยกินเนื้อในครัว แล้วถูกพ่อครัวจับได้ละสิเจ้าถึงมีสภาพน่าอนาถเช่นนี้ "
" ที่เจ้าได้รับความทุกข์ใหญ่หลวงเช่นนี้ก็เพราะนิสัยที่โลเลของเจ้าทำดีไม่ได้ตลอด เอาความโลภเป็นที่ตั้งไม่เชื่อฟังเรา "
ว่าแล้วนกพิราบจึงกล่าวสอนเป็นสุภาษิตว่า............
" ผู้ใดบุคคลกล่าวสอนอยู่ ไม่ทำตามคำสอนของผู้ปรารถนประโยชน์ เกื้อกูลแล้วไซร้ ผู้นั้นย่อมถึงความชิบหายเศร้าโศกเหมือนกับอีกาที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของนกพิราบ จึงตกอยู่ในเงื้อมมือของพ่อครัวปานฉะนี้เอง "

 ครั้นแล้วนกพิราบคิดว่า ตนคงอยู่ที่โรงครัวต่อไปอีกไม่ได้ เพราะกาทำให้เขาไม่ไว้วางใจเสียแล้ว อันตรายอาจมาถึงตัวเมื่อไรก็ได้ จึงบินไปหาที่อยู่ใหม่ ส่วนกานอนตายอยู่ในกระเช้านั้นเอง

จบแล้วจ้า